Γράφει ο Γιάννης Κατσής

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, πολλοί στο χώρο του Μάρκετινγκ και της Επικοινωνίας, πρέπει να μάθουμε…

Να μην εξιδανικεύουμε όταν παρουσιάζουμε κάτι.

Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να πουλήσουμε ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, έχουμε την αίσθηση ότι πρέπει να δείξουμε το πόσο ακραία τέλειο είναι το προϊόν, η υπηρεσία ή ένα άτομο, για να γίνει αποδεκτό από έναν αγοραστή. Θεωρούμε ότι αυτή η στρατηγική της παρουσίασης του τέλειου, θα φέρει αποτελέσματα. Παρουσιάζουμε μία τέλεια υγεία, δύναμη, σθένος, ομορφιά, επιτυχία.

Έτσι όμως, χάνεται μια σημαντική ευκαιρία να μην αναγνωρίζουμε καθημερινές πτυχές της ανθρώπινης ζωής των πελατών μας, που δεν είναι όλες τέλειες. Εμείς εξιδανικεύουμε το προϊόν, οι αγοραστές γεμίζουν προσδοκίες, οι οποίες πολλές φορές  δεν επαληθεύονται. Αυτό υποδηλώνει ότι δεν τους καταλαβαίνουμε πραγματικά.

Η αποστολή μας δεν είναι να εστιάσουμε στο τέλειο, σε αυτό που είναι άπιαστο και απροσπέλαστο αλλά στο να παρουσιάσουμε το προϊόν ή μία υπηρεσία με τέτοιο τρόπο, χωρίς λουστραρισμένη την πραγματικότητα ώστε το κοινό μας να μπορέσει να ταυτιστεί με αυτό που του δείχνουμε.

Η εξιδανίκευση είναι ο εχθρός του καθημερινού, του απλού και συνηθισμένου. Είναι ένα πρόβλημα που πλήττει όχι μόνο την αγορά, αλλά τις προσωπικές σχέσεις γενικότερα. Κάνουμε σκέψεις πόσο ιδανικά θα ήταν αν είχα αυτό ή εκείνο ή αν ζούσα έτσι. Και μας οδηγεί στο να υποτιμήσουμε την αξία των καθημερινών, συνηθισμένων πραγμάτων και συνηθειών μας.

Για παράδειγμα, η Gucci επίλεξε ως νέο πρόσωπο της καμπάνιας της για την μάσκαρα που λανσάρει, την δεκαοκτάχρονη Ellie Golstein, έχει σύνδρομο Down, σπουδάζει Performing Arts και ταυτόχρονα εργάζεται σαν μοντέλο. Μία επιλογή που σπάει το στερεότυπο εκπροσώπησης των εταιρειών μόδας και ομορφιάς από υπερτέλεια μοντέλα.